In Zilverstrand

Alyvolta keek uit over de kade van Zilverstrand. Ze bekeek de schepen die af- en aan voeren, en bekeek ook het schip waarmee zij naar Zilverstrand was gevaren met ontzag. Ze voelde zich klein, nietig zelfs, als ze naar de machtige schepen keek die in de Baai van Calormen dobberden..

Ze stond op, en pakte haar tas met zich mee. Ze bevoelde of alles nog in haar tassen zat, en trok de kap dieper over haar voorhoofd heen. ze was niet van plan opgemerkt te worden op het moment.. Ze zag een groepje kinderen die om iets heen stonden te joelen en t schreeuwen...

Nieuwsgierig als ze was, kwam Alyvolta dichterbij, en ze zag meteen waarom, of beter gezegd waaróm de kinderen moesten lachen. Ze waren allen met kiezels en stenen op twee zwervertjes aan het gooien.. Geen gewone zwervers echter. Het waren kleine kinderen, met een donkerder huid en zwart haar, en hun accent klonk duidelijk niet-Narnisch... Telmarijnen.

Alyvolta herrinnerde zich de Telmarijnen die eens op haar eiland waren geweest, in het dorp op eht eiland, toen ze ze schuw bekeken had, en een felle afgunst had gevoeld. Nu voelde ze geen afgunst.. Ze voelde medelijden, en begon kwaad op het groepje kinderen te meppen en te schreeuwen: "Laat die kinderen met rust zeg ik je, of ik gooi je de Baai in!" Tierde ze boos. Opeens voelde ze een aanwezigheid achter zich, en ze keek om...

Een zwarte eenhoorn stond achter haar en keek haar recht aan.

Alyvolta keek met ontzag anar de eenhoorn. Evenals de kinderen, die bangig wegrenden. De mensen uit het stadje weken uiteen voor de eenhoorn, die ze niet vaak, of bijna nooit eigenlijk, zagen...

''nooit een eenhoorn gezien?'' zei hij droog tegen de mensen. Maar hij wist dat ze hem niet konden verstaan.

(Eenhoorns kunnen praten )

"Nou, ja, maar niet in een stad, mijnheer Eenhoorn." Zei Alyvota, die een beetje bangig naar Moonstone keek.

''dat dacht ik al'' zei hij droog en keek naar het meisje. ''niet zo bangig ik voel dat allemaal hoor'' zei hij.

"Dat weet ik." Zei Alyvolta met een slimme blik in haar ogen. "Maar ik weet niet wat je hier doet, o edele eenhoorn.." Zei ze glimlachend.

''ik ook niet en ik wil hier eigenlijk wel weer weg. al die mensen kijken naar me'' zei hij en zuchtte.

"Vindt u dat vreemd dan?" Vroeg Alyvolta lachend.

''ja zo raar ben ik nou toch ook weer niet?'' zei hij en keek naar de mensen. HIj steigerde. Om de mensen af te schrikken.

"Maar dat wil niet zeggen dat ze verbaasd mogen zijn." Zei Alyvolta giechelend.

Moonstone snoof. ''het zal wel'' zei hij en keek naar het meisje.

"Ja, idem dito." Zei het meisje, dat stopte met lachen. "Zal ik met je meelopen naar buiten de stad? Deze mensen zijn vervelend..." Zei Alyvotla glimlachend tegen de eenhoorn.

''is goed'' zei hij. ''stap maar op m'n rug gaat sneller'' zei hij.

"Mag dat..?" Vroeg Alyvolta achterdochtig.

''ja'' zei hij droog en stapte naar haar toe.

"Okee." Alyvolta ging in dameszit op het dier zitten, en pakte zijn manen beet. "Vooruit dan maar..?" Vroeg ze voorzichtig.

Moonstone ging er in galop vandoor.

Alyvolta wachtte tot er een geschikte plek buiten het dorp zich toediende, en stapte daar af. Ze bleef dicht bij de bosrand, en leek bang te zijn om er vandaan te gaan.. Ze ging ergens bij de bosrand zitten in het droge gras, en pakte iets uit haar tas.

Het voorwerp zag er vreemd uit, en Alyvolta begon ergens op het voorwerp naar iets te zoeken...

''ga je niet mee het bos in?'' vroeg hij en brieste.

"Jawel, als ik dit ding open heb gekregen!" Zei Alyvolta hoog giechelend, en éindelijk vond ze het knopje op het voorwerp. Ze opende het ding, en nam er een slok uit. Ze keek twijfelend anar de eenhoorn, en stopte het voorwerp razendsnel terug in haar tas, waarna ze het bos inliep.

Ze voelde zich weer in haar element hier, en keek glimalchend rond, terwijl ze een krans bloemen begon te maken van leer en bloemen...

Moonstone houde niet zo van die dingen maar hij mocht haar wel. HIj graasde wat.

Alyvolta keek vervreemd naar Moonstone, en terwijl ze dieper het woud in liepen begon haar huid steeds llichter van kleur te worden, totdat haar lichaam een vreemd lichtgevend schijnsel was geworden...

Moonstone deed zijn oren naar achteren. Dit vertrouwde hij niet helemaal.

"Wees maar niet bang Moonstone.." Alyvolta keek stralend glimlachend naar de eenhoorn, en verdween even giechelend achter een boom. "Ik ben niet gevaarlijk.. Niet voor jou, als dat is wat je wilt weten.." Ze giechelde nog eens, en opeens was ze verdwenen, alsof ze door de varens werd opgeslokt...

Even later verscheen ze weer, maar dit keer zonder de kap en mantel, maar met haar tas, omringd door waaibloemen, die rond haar bleke lichaam wervelden.